Walpole

De eerste dag in Walpole hebben we in het Walpole Nornalup National Park deTree Top Walk in de valley of the giants gedaan. Een wandeling op 40 m hoogte tussen de reusachtigeTingle Trees. Ook was er een prachtige wandeling uitgezet tussen deze machtige bomen. 

Hierna reden we over gravelwegen naar een zeer grote Tingle Tree en lunchten we bij de Circular Poole. 

Na de lunch reden we (ook grotendeels via gravelwegen; de auto was niet meer grijs, maar gravelrood) naar Mount Frankland waar we eerst de gemakkelijke wandeling deden (ook geschikt voor rolstoelen) en verrast werden door een prachtig uitzicht over de Walpole Wilderness. We besloten ook de " moeilijkste" wandeling te doen, naar de top van Mount Franklin, waar ook de brandtoren staat. Een stevige klim via tredes in rotsen en metalen trappen bracht ons boven op de berg. Zeer de moeite waard. Er stond een stevige wind zodat je bijna " uit je hemd" waaide, maar het was de moeite waard. Nog niet zo lang geleden waren brandwachten hier gestationeerd om de bosbranden in de gaten te houden. Zij waren maanden van huis. Tegenwoordig wordt er van de nieuwste apparatuur gebruik gemaakt.

De tweede dag maakten we een boottocht met WoW in de inlet (een grote inham) van Walpole. Voordat we de boot opmochten moesten alle schoenen worden gereinigd. Dit om te voorkomen dat bacterien in het beschermde gebied terechtkomen en daar planten aantasten. Dit is een voortdurende zorg in dit gebied en in heel Australie. Greg vertelde dat een bepaalde plant door de aantasting niet meer groeide in dit gebied en dat er daardoor een bepaalde soort Quokka's niet meer voorkwam.

 De boot lag hoog in het water en vanwege de lage waterstand (gevolg van el Nino volgens Greg, onze gids) moesten op verschillende momenten een aantal mensen voor op het dek gaan zitten om de ligging van de boot wat te veranderen zodat we niet vast kwamen te zitten. De inlet heeft een toegang tot de zee, maar door de lage waterstand was deze niet te gebruiken. Wat een probleem was voor de hulpdiensten die nu niet per boot de oceaan konden bereiken. Greg is een bioloog met veel kennis van de Australische natuur. Hij vertelde op een zeer onderhoudende manier over de natuur, flora en fauna van de Walpole inlet. We hadden het geluk om drie zeearenden te spotten (in het gebied leven er in totaal zes). Als kers op de taart legde Greg de boot aan bij het laatste duin, deze liepen we over en we kwamen op een prachtig ongerept strand.

Terug op de boot kregen we nog een thee/koffie met zelfgebakken cake (jammie) aangeboden.

Na de boottocht reden we naar Pemberton. Op aanraden van Elena wilden we daar bij Hidden River Estate gaan lunchen. Onderweg werden we door wegbeheerders gestopt met de mededeling dat er gecontroleerde bosbranden waren. We moesten alles goed dichtdoen, langzaam rijden en konden verder. De branden worden aangestoken om oud gras en andere planten te verbranden, zodat nieuwe planten weer kunnen ontstaan. Bepaalde bomen/planten in Australie kunnen alleen uitzaaien nadat de bast is verbrand. Aboriginals maken al eeuwenlang gebruik van deze " techniek". Ook worden hierdoor grote bosbranden voorkomen. Het was best eng. Het vuur kwam tot een halve meter van de weg, de rook was heftig. We waren blij dat we er voorbij waren, toen we even later nog een keer door zo'n gebied moesten rijden.

In Pemberton aangekomen bleek de Estate gesloten te zijn. We aten bij de  plaatselijke bakker en besloten de Glouester Tree te gaan bekijken, Deze kun je, via ijzeren tredes, beklimmen. We hebben dit een stukje gedaan, maar lieten het daarbij. 

Op de terugweg zijn we naar Mandalay Beach gereden in d' Entrecasteaux National Park. Een prachtig strand, waar het wrak van een Noors schip ligt dat soms, bij laag water, te zien is. Het liep naar het einde van de dag en we genoten nog van een deel van de zonsondergang. We vertrokken voordat het geheel donker werd, ivm het risico kangoeroes ed. tegen te komen in dit national Park.  Zeker bij de schemering is het gevaar groot.

Terug in Walpole genoten we van een heerlijk diner bij het Top Deck cafe. Jos at Marron, een kreeftsoort uit dit gebied en op aanraden van de chef de cheesecake als toetje.

groetjes

Jos en Willy